بنویس تا نمره‌ی صفر بگیری. نمره‌ی صفر به نظر اغلب ما نمره‌‌ای بغایت مذموم است. یعنی شخصی که صفر می‌گیرد به عقیده‌ی ما رفوزه شده است. من می‌خواهم رابطه‌ی زیبایی از صفر و نوشتن را برایتان بازگو کنم. صفری که خیلی دل‌نشین و ارزش‌مند و آرامش‌بخش است.

عدد صفر به تنهایی هیچ ارزشی ندارد؛ اما وقتی در مجاورت باقی اعداد قرار می‌گیرد، آن‌هارا، هم با‌ارزش می‌کند هم زیبا. به طور مثال عدد «۱۰۰» بدون حضور آن دو تا صفر که پهلویش نشسته‌اند، نه ارزشی دارد و نه زیبایی.

حال نوشتن و صفر چه ربطی به هم دارند؟ صفر یعنی، هیچ، تهی، خالی بودن. در زمان امتحانات ما می‌نویسیم تا پر شویم از مطالب کتاب‌ها و آنها را حفظ کنیم. در مدرسه بیشتر بچه‌ها دوست دارند نمره‌ی بیست یا صد کسب کنند. اما نوعی نوشتن وجود دارد که باعث می‌شود تو نمره‌ی صفر که منفور همه‌ی افراد جامعه می‌باشد، کسب کنی.

مدرسه‌ای را تصور کن که نمره‌ی بیست و یا صد را قابل‌قبول نمی‌داند. در این مدرسه تو باید به صفر برسی تا نمره‌ی قبولی را کسب کنی. خیلی عجیب است! این مدرسه، مدرسه‌نویسندگی است. نوشتن در این مدرسه اینگونه آغاز می‌شود:

• شروع به نوشتن می‌کنی بدون اینکه از نوشتن بایستی یا حتی دستت را از روی کاغذ جدا کنی و یا حتی لحظه‌ای بیندیشی.
• در این مدرسه هرچه تندتر بنویسی نتیجه بهتری می‌گیری.
• در این مدرسه خط زیبا و خوشنویسی معنا و مفهومی ندارد هر چه بدخط‌تر و خرچنگ‌قورباغه‌تر بنویسی رتبه‌ی بالاتری کسب می‌کنی.
• در این مدرسه یکسری قوانین که در گذشته آموخته‌ای، باید کنار بگذاری.
• جملاتی مانند نمی‌توانم و من استعدادش را ندارم را باید دور بریزی.
• اصلا نیاز نیست همانند نویسندگان اثری هنری خلق کنی. فقط کافیست آنچه به ذهنت می‌رسد بنویسی و خالی شوی از هیاهوها، افکار و گفت‌وگوهای ذهنی.

بعد از گذشت تقریبن نیم‌الی‌یک‌ساعت نگارش، ذهن و فکرت آنچنان خالی و پوچ می‌شود که احساس سبک‌بالی می‌کنی. در این لحظات مقدس است که ایده‌هایی خالص و ناب به ذهنت خطور می‌کند. صفر در مدرسه نویسندگی به معنای آرامش مطلق و سکوت ذهن است.

نویسنده: فاطمه لطیفی